Als je hen geen manieren aanleert of middelen aanreikt om te communiceren, kunnen ze ook niet laten zien dat ze zich ontwikkelen
Ik ben Martine Meijers. Ik ben moeder van Hugo (13) en Mats (10). Hugo is autistisch en gebruikt vrijwel geen gesproken taal om te communiceren. Mats heeft een spraakachterstand. Desondanks kletst hij het liefst de hele dag door. Mijn man Arjan en ik hebben als bestuurskundigen en juristen van praten ons beroep gemaakt. Kortom, communicatie is nogal een dingetje in ons gezin..;-)!
Met goede logopedie, uitgaan van competentie en vooral een gezonde dosis geduld hebben we Mats zijn communicatieve ontwikkeling op een goed spoor gekregen.
Na een epische zoektocht is Hugo als één van de eersten in Nederland Proloquo2Go gaan gebruiken als belangrijkste vorm van communicatie, naast zijn lichaamstaal. Zijn communicatieve ontwikkeling heeft sindsdien een enorme versnelling doorgemaakt. Hugo zit nooit meer zonder woorden. Hij heeft geleerd abstracte begrippen te gebruiken. Hij oefent met het delen van informatie en ervaringen. Hij leert lezen, spellen en rekenen met ondersteuning van Proloquo2Go.
Kortom: hij kan zichzelf ontwikkelen, kan groeien en bloeien in contact met anderen, op een manier die hij zonder passende ondersteunde communicatie nooit had gekund.
Helaas is dit voor veel kinderen en volwassenen die niet of weinig spreken nog geen werkelijkheid. Het niet verbaal kunnen communiceren wordt te vaak gezien als een vaststaand onderdeel van hun (verstandelijke en/of lichamelijke) beperking die ontwikkeling onmogelijk maakt.
Op deze manier zetten we deze mensen vast in een self fulfilling prophecy. Want als je geen manieren aanleert of middelen aanreikt om te communiceren, kunnen ze ook niet laten zien dat ze zich ontwikkelen. Dat ze dingen begrijpen of kunnen. Geven we ze deze communicatie niet; dan is de conclusie al snel dat ze zich – inderdaad, zoals verwacht– niet ontwikkelen. Als er dan gedragsproblemen ontstaan, dan zijn die ook autonoom onderdeel van hun beperking. Maar wat zouden wij doen als niemand ons begreep?
Mijn motivatie om lid te worden van het ISAAC-NF bestuur is eraan te werken dat ondersteunde communicatie de basis wordt voor de ontwikkeling van mensen die niet kunnen spreken. Waarbij we ervan uitgaan dat alle mensen kunnen en willen communiceren en de competentie hebben om zich te ontwikkelen.